Naar aanleiding van de vele valpartijen die de voorjaarskoersen voor de heren ontsierden dit jaar schreef Thijs Zonneveld een column. Over hoe we het aantal valpartijen in de koers kunnen verminderen. Hoe de organisatie daarin iets kan betekenen maar even goed de renners zelf.
In het vrouwenpeloton viel het aantal valpartijen vooralsnog mee, maar na gister denk ik daar anders over. De Koga ronde van Zuid-Oost Friesland is een klassieker voor elite dames waar de profs normaliter niet starten. Dat maakt de niveau verschillen minder groot en mogelijk de koers veiliger. Helaas was dat gisteren niet het geval. Links en rechts van mij werden er risico’s genomen die ik niet kan rijmen met onze status als elite-niet-prof-renster. Wij worden namelijk niet betaald voor onze prestaties, we rijden voor ons plezier. Maar gister niet. Een dame voor mij raakte in een greppeltje omdat de dame voor haar, haar lijn niet hield. Ze sprong uit het greppeltje waardoor ze viel. Voor mijn wiel. Ik kon haar hoofd net ontwijken en schampte met mijn wiel haar helm.
Toen ik omkeek zag ik dat er een andere renster over haar heen viel. Ze bewogen beiden nog – voor mij een reden om door te rijden. Als arts check ik altijd hoe een renster erbij ligt. Indien nodig is mijn koers voorbij. Eerste hulp verlenen gaat dan voor, ookal zit er een ronde-arts in koers.
Deze beslissing neem ik in een fractie van een seconde en zonder al te veel energieverspilling sluit ik weer aan in het peloton. Mijn plekje bij de eerste 50 ben ik kwijt, maar ik ben nog heel. De volgende valpartij laat niet lang op zich wachten. De dames in de binnenbocht schatten de hoek van de bocht verkeerd in, waardoor ze over elkaar heen vallen. Resultaat is een sleutelbeenbreuk bij een van de gevallen rensters. Ook nu kon ik uitwijken, maar het peloton rijd door en ik verdwijn tussen de auto’s. Als ik uiteindelijk weet terug te keren in het peloton ben ik er klaar mee. Het nerveuze koersen, de onnodige risico’s die genomen worden, het remmen zonder reden. Het beeld van het hoofd voor mijn wiel, ik raak het niet kwijt.
Dames rensters, lees de column van Thijs Zonneveld nog eens: http://www.nusport.nl/column/3745653/anti-val.html
en bedenk dat je voor je plezier rijdt.
Bij navraag hoor ik dat de renster voor mijn wiel het relatief goed maakt. Ze heeft meerdere kneuzingen maar gelukkig geen hersenschudding.
0 Comments