Vanmorgen trok ik mijn witte jas weer aan terwijl ik eigenlijk in mijn Swabo-tenue had moeten staan – ongeduldig wachtend tot ik van start mocht in de vierde etappe van de Holland Ladies Tour. De ene na de andere collega schiet me aan: ‘hee, moet jij niet op de fiets zitten?’. ‘Ehh..ja..nee..nouja niet dus. Ik ben uit koers.’ Ik vind het pijnlijk om dit te moeten zeggen. Om te moeten toegeven dat ik niet sterk genoeg was in de tweede etappe, dat ik net op de verkeerde momenten terug kwam in het peloton, waardoor ik ze direct weer moest laten gaan. Een collega komt bij me zitten: ‘waar voel je de fysieke beperking als je het peloton moet laten gaan?’ Deze vraag verrast me. ‘Zijn het de benen die ontploffen of algehele vermoeidheid?’, dringt hij verder aan. Het is algehele verzuring van de benen, een ongecontroleerde ademhaling en een hartslag die een plafond bereikt. Je lijkt stil te staan terwijl het peloton voort raast. Je probeert harder te fietsen, nog een keer staand aan te zetten ondanks de pijn, maar je komt geen meter dichterbij. ‘Wat voel je dan?’, vraagt hij. Hij zegt dat hij heel boos zou worden. Ik schud mijn hoofd. Ik ben bezig met een missie, namelijk terugkomen. Dus blik op oneindig en vechten. Tussen de auto’s proberen te herstellen, al blijf ik daarvoor net te kort hangen, gretig als ik ben om terug te komen in het peloton. Als je terug bent in het peloton moet je je meteen naar voren vechten om te zorgen dat je in het peloton blijft. Als je dit echter om welke reden niet lukt, ben je weer veroordeeld tot ‘tussen de wagens’. We praten over het moment dat ik eraf moest, wanneer dat precies was en wat ik daarvan kan leren. Hij wordt steeds enthousiaster. Hij vindt verliezen veel mooier dan winnen. Verliezen is onlosmakelijk verbonden met sport. Elke sporter heeft vele malen vaker verloren dan dat hij gewonnen heeft. Vanuit verliezen ontstaat iets nieuws. Die kans krijg je niet als je wint, dan heb je alles op dat moment goed (genoeg) gedaan. Laat mijn verlies in de Holland Ladies Tour dan een doekje voor het bloeden zijn. Een ding is zeker: ik kom hoe dan ook sterker terug!
Wat erg lijkt me dat je voelt je al een verliezer en dan wordt je aangesproken door mensen die eigenlijk van jou verwachten dat je op de verkeerde plek bent. Maar wat mooi is het dan om samen met je collega je gevoel te evalueren. En dat dan ook nog zo goed op je blog te schrijven, #Topsporter
Mooi verwoord dat gevoel, het gevecht, mentaal en lichamelijk om bij het peloton te blijven. En zeker in het wielrennen zijn er meer verliezers dan winnaars in een wedstrijd. Soms voel ik mij een winnaar terwijl ik niet als eerste over de finish kwam. Maar dan ben ik gewoon zeer tevreden met het bereikte resultaat. En voor Tessa, niet opgeven alle rensters in het peloton hebben hard gewerkt om dit niveau te halen. Dat gaat jou ook lukken.