En dan zie je vanuit je ooghoek Annemiek van Vleuten aansluiten. Ook zij staat op gepaste afstand van de dringende dames aan de start. Een klasse apart, dat zou later blijken. Voortrekker Van Vleuten organiseert in de eerste rondes al een kopgroep van drie rensters waardoor de rest van het peloton in twee valt.
In het tweede peloton vind ik aansluiting en gaat het lekker. Bochten lopen goed, de vele verkeersdrempels vallen minder in de smaak, maar goed. Ons peloton wordt gedubbeld door Vleuten en consorten. ‘RECHTS!’, klinkt het. Dat betekent zoveel als: ‘Willen jullie alsjeblieft rechts houden zodat wij kunnen passeren?’, en dat is voor mij altijd weer een moeilijk moment. Door de binnenbocht scheurt de kopgroep gevolgd door het eerste peloton en wij willen niet inhouden, maar doen het toch een beetje, en houden zoveel mogelijk rechts. Wringen – niet remmen – duwen – sturen – doortrappen – inhouden. Als dat allemaal voorbij is, bevindt ik me aan het staartje van het peloton. Om er dan vervolgens af te waaien. Kan alleen maar beter worden, want dat is het met vrouwenwielrennen: alle rensters zijn elite, geen categorien zoals bij de heren. En zo kan het gebeuren dat je zomaar met de Nederlands Kampioene Wielrennen een criterium mag rijden.
0 Comments