La Prix de Romilly

Als wielrenner koers je met vele mogelijke doelen, waarbij de plaatsing voor het Nederlands Kampioenschap (NK) er meestal een van is. Toen ik gevraagd werd om hetzelfde weekend als het NK een tweedaagse koers in Frankrijk te rijden, aarzelde ik geen moment. Ik had mezelf niet geplaatst voor het NK, dit avontuur kwam daarvoor mooi in de plaats. Als gastrenster van RWC Ahoy maar wel in eigen Swaboladies tenue stonden we zaterdagmiddag aan de start. De regen had het kleine Franse dorpje een trieste aanblik gegeven. Mannen en vrouwen van jong tot oud startten tegelijk. Tezamen begonnen we aan de koers maar wel in aparte leeftijd categorieën. Ook de vrouwen hadden een eigen klassement. Vanaf de meet reden de mannen hard een flauwe klim omhoog met een verbrokkeld peloton als gevolg. Ik zat in een groepje met vier mannen waarvan er na 20 kilometer al twee uitvielen met “mal des jambes” ofwel kramp in de benen. Een ander sloot zich bij ons aan om weer te lossen en de andere twee vonden dat ik “trop vite” (te snel) was. In de afdaling kwamen ze me dan weer hard voorbij zodat ze ik ze vervolgens het resterende bergop deel van de ronde weer op sleeptouw mocht nemen. Ik reed op dat moment – dacht ik – voor de derde plek. Mijn ploeggenote en een andere dame zaten in een groepje voor me. Kennelijk zat de latere winnares in het peloton waar ze letterlijk naar de overwinning geduwd werd. Gedrieën reden de snelle dalers en ik de koers uit door de striemende regen. Na de laatste afdaling hield een van hen in; we reden samen naar de ander die ik uiteindelijk klopte bij de finish. Tja…zei de Fransoos achteraf: “vous avez roulee tous”, met andere woorden omdat ik hem en zijn maat de hele koers uit de wind gehouden had, was ik de verdiende winnares van ons drieën. Wat een sportiviteit!
De volgende dag stond een korter parcours met een kuitenbijter van 400m op het programma. Start en finish bergop. Mijn ploeggenoot en ik zinden op wraak: wij zouden laten zien dat je ook zonder hulp van anderen kunt winnen. Met nog drie rondes te gaan werd het tijd voor een aanval. We reden hard op kop in het vlakke stuk voor de klim waardoor we er als eersten aan konden beginnen. Ik had al gezien dat die klimmetjes hun tol eisten bij onze Françaises. In de daarop volgende ronde had ik de smaak te pakken en bleef ik aanvallen samen met een Belg die dat wel leuk vond. In de laatste ronde ging ik als eerst omhoog totdat ik bijna bovenaan mijn ploeggenote voorbij zag dansen. Met een vastberaden tred op naar de finish en ik erachteraan met de winnares van gister in mijn wiel. Die tweede plek was en bleef voor mij.