Broodrenster

De eerste keer…
dat je als je je rugnummer inlevert een envelopje in ontvangst mag nemen, is toch wel heel bijzonder. Afgelopen zaterdag was het zover na de 40e Ronde van Giessenburg. Mijn doel was -ongedubbeld- uitrijden en bij de eerste dertig.
Een ronde van 3,1 km over asfalt in de polder met vier bochten. De wind heeft vrijspel – als hij er is. Afgelopen zaterdag was er geen noemenswaardige wind en dat resulteerde in een onrustige koers waarin versnellingen elkaar opvolgden maar we ook rustig een stukje met 35km/h reden. Voor het eerst schoof ik daadwerkelijk door tot de eerste tien rensters en deed ik wat kopwerk. In de laatste rondes maakte een teamgenoot mij deelgenoot van de tactiek. Onze sprintser gingen we voorin afleveren zodat zij de sprint kon winnen. Mijn hart maakte een sprongetje, nog nooit was sterk genoeg geweest om echt actief mee te helpen. Uiteindelijk was het de teamgenoot die onze sprintster voorin afzette, en deze heeft haar taak met bravoure volbracht: ze won de sprint!
Uitgelaten en voldaan terug naar de Permanence om daar mijn eerste eindpremie in ontvangst te nemen. Maar als zelfs Marianne Vos zich fulltime-hobby-cyclist noemt, ben ik nog lang geen broodrenster.