Onweer, hagel en tijdrijden

Hele dag hing het al in de lucht – vanochtend nog broeierig warm – een heftige regen- en onweersbui was in aantocht. Ik stond op het podium startklaar voor mijn eerste tijdrit als wielrenner. Met een dicht wiel, een opzetstuur en een druppelhelm op mijn hoofd deed ik niet onder voor de in snelpak gehulde renners. Met weemoed dacht ik terug aan mijn mooie Scott Contessa Plasma, die nu bereden wordt door een veelbelovende nieuwelinge. ‘Dertig’, klinkt het naast me. Een KNWU official telt af. Focus!
Ik neem het parkoers nog eens door, er zitten een aantal scherpe bochten in en wat vals plat omhoog. ‘5..4..3..2..1..’ weg ben ik! Sprintend naar de eerste bocht, direct schakelen, gas geven. Diep zitten, op puntje van je zadel, handen losjes op het ligstuur. Het voelt als vanouds toen ik nog in trisuit koerste.
Nog geen minuut later barst het los, de energie in de lucht heeft zijn hoogtepunt bereikt. Het dondert, bliksemt en hagelstenen spatten om me heen. Het duurt niet lang of het water in mijn schoenen stroomt net zo hard als op het wegdek. Ik registreer het, maar het doet me niks. Ik houd me aan mijn plan. Eerste ronde tegen mijn omslagpunt aanfietsen, tweede ronde kijken wat je nog over hebt.
Valsplat omhoog, rechtsom, linksom, langs de Rotte en dan weer een bruggetje over. Gelukkig heb ik het parkoers verkend, het zicht is sterk verminderd, maar ik weet waar de bochten zich moeten bevinden. Het gaat lekker, al verlies ik meer snelheid in de bochten dan ik zou willen. Je neemt toch net iets minder risico in de natgeregende bochten. Plots schiet er een konijn uit het struikgewas, kruist mijn pad, kijkt om, springt een stukje met me mee om vervolgens nogmaals mijn wiel te kruisen. Waarom doen konijnen dat toch? Waarom springen ze niet weg voor een aanstormende gevaarte op twee wielen?
Nog 1 bocht en dan het laatste lange rechte stuk tot aan de finish. Nu alles op alles geven. Sprinten als het kan. ‘In je kleine teen zit altijd nog wat energie’, ik hoor het mezelf stoer zeggen. Ik zet alles op alles, nog 1 keer staan, mijn luchtpijp vernauwt zich tot een rietje, mijn maag draait zich nog eens om en dan kom ik over de finish. Moe, voldaan, doorweekt. 20e plek en volgens plan gereden.