‘De dames van Swaboladies op kop, ze rijden het gat met de koploopsters dicht tot tien seconde’, schalde het door de luidsprekers. In de vierde ronde had ik twee van mijn ploeggenoten op kop gezien en ik vond het tijd om ze te helpen. Dus voor de wind reed ik naar voor. Tevreden reed ik een tijdje op kop. Toen ik het weer genoeg vond, gaf ik met mijn elleboog aan overgenomen te willen worden en ik maakte plaats. Het peloton bewoog met mij mee, niet van plan om over te nemen. Dit gebeurde een aantal keren, terwijl ik de dames achter me hoorde keuvelen over of iedereen wel genoeg water had…ondertussen kwamen de koploopsters dichterbij. Toen ze nog op tien seconde waren, nam het peloton over. Dankbaar ging ik uit de wind zitten.
Tijdens de teamevaluatie na de koers vroeg ik waarom Vera Koedoder en consorten me niet overnamen toen ik op kop zat. Het antwoord was eenvoudig: ik reed hard genoeg om het gat zelf dicht te rijden. Tja…koersinzicht ontbreekt me nog wel eens, zo ook nu weer want deze optie was nog niet in me opgekomen. Normaliter rijd ik een gat dicht achter het peloton aan, soms met actief meedraaiende dames, maar soms ook alleen. Eigenlijk is op kop een gaatje dichten hetzelfde, behalve dat dan het hele peloton van mijn inspanningen profiteert. Niet erg zolang ik ze niet m’n hele bordje laat leeg eten.
Met andere woorden, rijd ze er maar uit!
Nu je dit inzicht rijker bent ben ik benieuwd wat je volgend seizoen gaat doen. Erop en erover?