Rollenconflict

Drie weken na de valpartij voelt als een eeuwigheid. Herstel van mijn linker schouder bleek langer te duren dan gedacht; voor het eerst heb ik mijn trainingen moeten aanpassen om het herstel te bevorderen.
De eerste week viel mee dankzij de ontstekingsremmers die ook een pijnstillend effect hebben. Voelde me een hele Piet want na drie dagen kon ik alweer mijn arm optillen en boven mijn hoofd reiken. Een week later was de kuur voorbij. Plan was me te laten ‘leiden door de pijn’, zoals ik altijd zo overtuigend aan mijn patiënten wist uit te leggen. Viel tegen. Met een felle pijnscheut werd iedere verkeerde beweging bestraft. Hoe ik ook mijn best deed deze bewegingen te voorkomen, aan het einde van de dag resulteerde een zeurende en vermoeide schouder. Iemand anders’ schouder onderzoeken bijvoorbeeld was een pijnlijke aangelegenheid, met name het testen van de kracht van de ander. Fietsen kon ik wel, maar kleine stuurbewegingen en de oneffenheden in de weg irriteerde mijn schouder alleen maar meer. Ik kreeg het advies de trainingen een week te staken. Had ik natuurlijk zelf ook wel kunnen bedenken, maar de dokter in mij had ik de mond gesnoerd. Ironisch genoeg wilde ik wel het beste herstel voor mijn schouder maar er niets voor laten. De patiënt in mij wilde mijn schouder door iedereen laten onderzoeken die er maar iets over wist. Ik wilde zekerheid! Het zou toch wel goed komen … nu-of-anders-heel-gauw ? Echter als dokter wist ik dat meerdere specialisten leidt tot meerdere visies en adviezen = garantie voor onduidelijkheid. Ik heb het dus bij 1 specialist gehouden.
Afgelopen week de trainingen hervat, gelukkig nu zonder napijn. Mooi effect van de endorfines, die onder andere ontstaan na intensief sporten, is dat ze naast een gevoel van geluk en welbevinden ook een pijnstillende werking hebben. En zo ben ik toch weer gelukkig als wielrenster, dokter en patiënt.